Er groeit iets op het Jaarbeursplein,
en ik hoop dat het iets groens zal zijn,
want nu oogt het ledig, woest, desolaat
stenen staan op en licht breekt de straat
en machines breken de Leeuwensteyn af
een mooie naam – voor een gebouw als een graf,
een zerk van beton, een zielloos object
gemaakt door een copy paste architect.
De eerste Jaarbeurs begon ooit zo fraai
in 1917, bij oorlogslawaai,
in de oude Fruithal en Korenbeurs,
de vapeurs, primeurs, seigneurs, claqueurs!
Twee gebouwen als taarten in laagjes, maar sterk,
met koepels, pilaren en siermetselwerk,
de ramen in bogen en lijstjes verschanst,
als ogen met wenkbrauw en wimpers omkranst,
die zinnelijke blik, ze verdween tot mijn spijt
in de vaart der volk’ren en eisen der tijd,
vervangen door panden als vleesloos bot,
de metselaars door prefab, het leven beknot,
en tegen 2000, na een eeuw ongeveer,
was het Jaarbeursplein nog weinig meer
dan de lelijkste bushalte van de stad,
een asfaltplak die vol oliesmeer zat.
Maar hoera! Weg is dat Leeuwen-karkas.
op het plein verschijnen straks bomen en gras,
met flaneurs die picknicken, fris, gezond,
hoe heerlijk nietwaar, al dat groen op de grond,
ik mag toch die fraaie maquettes geloven?
Maar wacht even, richt ik de blik wat naar boven
waar ik hoop dat het levend en groen zal zijn,
dan zie ik een soort industrieterrein,
en waar de Leeuwesteyn verdwenen is,
daar dreigt een perverse herrijzenis.
Men besloot dat 8-hoog monster te pletten
om een 18-hoog monster terug te zetten…
Een zwarte parkeergarage, naam: WTC.
Leeuwesteyn had ten minste zijn naam nog mee.
In een diepzwarte schaduw gaat straks teloor
de Taj Mahal van ons stadskantoor.
En was dat nu alles, maar nee, aanschouw
het asgrauw Jaarbeurspleingebouw,
meer van hetzelfde, meer copy paste,
meer van ontwerpbureau Eindegeest,
Waar zijn de daktuinen en groene gevels?
Waar in de hoogte zweven levensnevels,
waar is de stadslandbouw en menselijke maat?
Waarschijnlijk van binnen? Ik wil het op straat!
Urban farming en gardening, een eetbare stad,
bij “Healthy Urban Living” verwacht je wat.
Maak het plein a.u.b. tot modern paradijs
als de Jaarbeurs zijn eerste eeuw opeist.
Geen bouwput maar wensbron, een groeidiamant,
een klein groen hart voor Nederland.
Alexis de Roode
