Hekeldichten
De yeeste ziet men zelden meer,
die is als metrum ‘uit de tijd’;
een groep vol ultra’s evenzeer
die u best vooraleerst vermijdt:
de Vrije Verzers, wier allee
doodloopt in taedium vitae.
Ditmar Bakker
Toelichting: Dit gedicht is de letter Y uit een Stilistisch Alfabet van Engelse sextetten, geënt op de alfabetten van F.L. Bastet uit de jaren ’80. De rest van dit Stilistisch Alfabet is hier te lezen.
In Utrecht kent het dichtersgilde
een lid of der… vijf… zeventien,
tekst brakend die men licht niet wilde
uitpluizen of bij leven zien;
‘t gedijt als ulcus aan de Vecht
en dat is nog zeer zacht gezegd.
Ditmar Bakker
Toelichting: Dit gedicht is de letter U uit een Stilistisch Alfabet van Engelse sextetten, geënt op de alfabetten van F.L. Bastet uit de jaren ’80. De rest van dit Stilistisch Alfabet is hier te lezen.
zo’n dichter die met rijm en metrum strooit
die zinnen naar hun strenge wetten plooit
als legden zij de kern van dichten vast
zo’n dichter is het woord alleen tot last
aanvaarden zal ik niet zijn hard gemoed
dat houwend met het scherpste woordenzwaard
een ieder met een ongebonden aard
beknotten wil, bestraffen met de knoet
waar dogmatiek het vrije schrijven smart
daar wordt de dag tot nacht, als roet zo zwart
geen licht dat nog de dichterziel bekoort
de strengheid van zijn metrum doet mij braken
en nooit, nee nooit zal ik mijn plicht verzaken
te strijden voor het ongerijmde woord
Jacob van Schaijk
Ik hou van metrum, rijm en harmonie
Sonnet, retour, octaaf of een kwatrijn
Ik voer ze linea recta aan mijn brein
Maar geef me nooit verbloemde poëzie
Ik word niet goed van vage woordenprak
En kwak die onzin in de vuilnisbak.
Hanny van Alphen
Ik weet het
ik ben een slecht verliezer
toch was het allesbehalve een matig optreden
ik slamde mij een poetry
dat het een lieve lust was
voor de zekerheid stond mijn vriend
backstage klaar om de jury
te pijpen
de jury viel wellicht niet op mijn vriend
de jury met twee donkerharige West-Friese boys
hun ruggen naar het podium
hetzij zonder draaistoel
noem ik ze toch Nick en Simon
een Kira Wuck, teder overeind gehouden
door welig verstopte wijnrekken
en de lieve Sven
die vast heel moe was
en daarom steeds
in coma sukkelde
ik slamde mij een poetry
dat het een lieve lust was
voor de zekerheid
stond ík dan maar backstage
klaar voor de jury
bleek Sven net door zijn vijfde Westmalle
Dubbel bevredigd
Nick en Simon
vonden mij te oud
en de pik van Kira
kon ik zo snel niet vinden
ondertussen
slamde ik me een poetry
dat het een lieve lust was
ik ging door naar
de tweede ronde
deed de jury zich in de finale
een mimende toneelspeler cadeau
kon ze eindelijk
vier minuten
ongestoord
doorslempen
slempte ze zich een poetry
dat het een lieve lust was
Wieke Hart
altijd ben je iets van iemand
en daardoor kring je wat af
ik begeef me (weleens) onder lettertypes
van die links verkeerd dragende
en rechts overhangende
ik zou ze kunnen mindmappen
met mezelf centraal
ik ben een matige middenmoter
maar liever denk ik groter
Mannes Visch
In een statig gebouw aan de singel
zit een geheime kamer.
De kamer is zo geheim dat alleen ik de sleutel heb.
Aan tafel zit een dichteres. Het is de dichteres die
gedichten schrijft over haar navel,
waarin altijd wel een zee aanspoelt. De afstand
tot de ander meetbaar is en ook weer niet.
Op zondag wil ze mosgroen voor me zingen.
Haar handen zitten op haar rug, haar lippen
heb ik afgeplakt. Voor haar ligt een vel papier
dat ze niet kan vullen.
Anne Broeksma
En durft gij mij van dichten spreken,
die nimmer zijt in staat
twee reken
te rijmen dat het gaat!
Het dichten is van God gegeven,
maar niet aan elk ende een
in ’t leven;
de kunste is niet gemeen.
Laat bloeien al die roos mag wezen,
spruit helder, zijt gij bron;
maar dezen
die ton zijn blijven ton!
De miere en zal geen peerd heur wensen,
de krieke geen radijs;
de mensen
alleen zijn niet zo wijs.
Zo, elk ende een het zijne! Soldaten
het buskruit, zo ’t behoort,
gelaten,
en Dichteren het woord!
Guido Gezelle